• Geen wachtlijst
  • Betrouwbaar
  • Behandeling op maat

De wonden

Ze had altijd gedacht dat

de diepe wonde bedekken,

hielp, niet met pleister maar

met doodse stilte.

Want telkens als zij zich even – zelfs

met een piepstemmetje – liet horen

of wanneer de wonde even tegensputterde

tegen haar richtlijn, gooide er iemand

snel nog wat zout in.

Mensen die zich zoals in

de Bijbel ‘naasten’ noemen

bezondigden zich eraan,

sommigen begonnen zelfs te dansen

op het graf van haar wonde.

Ik zeg je: dan pas deed haar wonde

echt pijn en zag ik haar

schreeuwen om aandacht

en voelde ze zich in shock

de das om gedaan.

Dus besloot ze opnieuw

dat de wonde bedekken

beter hielp dan ze tonen,

maar toen werd de wond

eenzamer dan ooit.

De wonde werd vervloekt,

verguisd en dat terwijl ze net eens

zo graag gekust wou worden,

geheeld met de zalf der liefde

zodat ze genezen zou.

Het kwam er op neer, zo

leerde haar de loop der jaren,

haar wonde aan de juiste heelmeesters

te tonen; die zonder compassie, zonder

tieren haar accepteerden zoals ze was.

Zo kan de wonde nu zelfs

een luchtje scheppen, telkens

wanneer ze er even behoefte

aan heeft, intussen kan de wonde

blinken, littekenen,

zelfs openlijk zonnebaden

in het helende zonlicht,

waar alles en ieder,

en dus ook de wonde

zo veel behoefte aan heeft.

© Sandra Elisa Maes (uit: Het Moederschip)

www.sandramaes.be